Η μουσική βιομηχανία σήμερα

Η βιομηχανία μουσικής παραγωγής σήμερα κυριαρχείται από μερικές σημαντικές μουσικές εταιρείες, όπως η Polygram (εδρεύει στην Ολλανδία), η Sony (Ιαπωνία), η Warner (Η.Π.Α), η BMG (Η.Π.Α επίσης) και η E.M.I (Ηνωμένο Βασίλειο). Σε κάθε εταιρεία μπορεί να ανήκει μια σειρά θυγατρικών εταιρειών. Υπάρχουν επίσης πολλές μικρότερες δισκογραφικές εταιρείες εκτός αυτού του συστήματος, δουλεύοντας σε ειδικές "περιοχές" της μουσικής, συχνά ομαδικά ή ανεξάρτητα.
Μεγάλο πρόβλημα για τη βιομηχανία μουσικής παραγωγής, είναι σήμερα η πειρατία.Η πειρατεία της μουσικής παραγωγής ξεκίνησε από τη στιγμή που έγινε δυνατή τεχνικά η αντιγραφή των εγγεγραμμένων δίσκων σε μαγνητικές ταινίες από τις οικιακές συσκευές καταγραφής και αναπαραγωγής. Παρά τους νόμους που ψηφίστηκαν από τις κυβερνήσεις για την ποινική δίωξη όσων διαθέτουν ή εμπορεύονται παράνομα αντιγραμμένες κασέτες, CD ή DVD, το πρόβλημα της πειρατείας διογκώνεται όλο και περισσότερο. Σ’ αυτό συνετέλεσε αφ’ ενός μεν το γεγονός ότι οι δίσκοι πωλούνται πολύ ακριβά ώστε δεν μπορούν να αγοραστούν από μεγάλο αριθμό καταναλωτών, αφετέρου η ψηφιοποίηση της μουσικής και η δυνατότητά της να διακινείται μέσω διαδικτύου.

Η μεταφορά αρχείων μουσικής στον Η/Υ των χρηστών από το Διαδίκτυο, έγινε δυνατή προς το τέλος της δεκαετίας του '90. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας οι χρήστες του Διαδικτύου μπορούσαν να κατεβάσουν μουσική χρησιμοποιώντας ποικίλα προγράμματα λογισμικού, διαθέσιμα δωρεάν στο World Wide Web. Πολλά από αυτά τα προγράμματα, όπως η συμπίεση σε MP3 (συντόμευση του Motion Picture Experts Group 1, Audio Layer 3), κατέστησε επίσης εύκολο για έναν χρήστη να αντιγράψει τα τραγούδια από ένα λεύκωμα σε cd ή στο σκληρό δίσκο ενός υπολογιστή. Το αντιγραμμένο τραγούδι θα μπορούσε έπειτα να συνδεθεί με ιστοσελίδα, επιτρέποντας στους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να κάνουν παράνομα αντίγραφα. Επειδή τα αντίγραφα είναι ψηφιακά, κάθε ένα είναι ακριβώς της ίδιας ποιότητας και πιστότητας με το αρχικό, αντίθετα από τα παραδοσιακά αναλογικά αντίγραφα που γίνονταν με τις ταινίες κασετών. Νόμιμα και παράνομα αντίγραφα θα μπορούσαν να ξαναπαιχτούν στους οικιακούς υπολογιστές ή να μεταφορτωθούν -"κατέβουν", "download"- στις φορητές MP3 συσκευές αναπαραγωγής ήχου.
Ο δημιουργός ενός δημοφιλούς δικτ. τόπου στον Παγκόσμιο Ιστό, του WinAmp υποστηρίζει ότι 15 εκατομμύρια αντίγραφα του λογισμικού του έχουν μεταφορτωθεί.

Το mp3 πρότυπο άρχισε να ανεβαίνει, και το λογισμικό Napster εμφανίστηκε δίνοντας τη δυνατότητα στους χρήστες του Διαδικτύου να έχουν πρόσβαση ο ένας στα τραγούδια του άλλου μέσω του Παγκόσμιου Ιστού. Η βιομηχανία μουσικής παραγωγής τρομοκρατήθηκε και κατάφερε το κλείσιμο του Napster, αλλά η έλξη της μέσω του Διαδικτύου, διανεμημένης μουσικής παρέμεινε.
Το 1999, περισσότερες από 100 δισκογραφικές επιχειρήσεις και άλλες ομάδες, που εμπλέκονται στη βιομηχανία καταγραφής, διαμορφώνουν έναν συνασπισμό για να αποτρέψουν την καταγραμμένη μουσική από υπερβολικό αριθμό αντιγράφων και διανομών στο διαδίκτυο. Η ένωση, γνωστή ως «Ασφαλής Ψηφιακή Πρωτοβουλία Μουσικής» (Secure Digital Music Initiative - SDMI), ανήγγειλε ένα σύνολο οδηγιών προστασίας αντιγραφής στις 13 Ιουλίου 1999, στοχεύοντας να αναπτύξει ένα είδος ψηφιακού υδατοσήμου, που μπορεί να συνδεθεί με μια ηχογράφηση και οι συσκευές αναπαραγωγής ήχου μπορούν να διαβάσουν. Αυτό το υδατόσημο θα επέτρεπε τον εγγραμμένο ιδιοκτήτη μιας ηχογράφησης να κάνει έναν περιορισμένο αριθμό αντιγράφων -προτάθηκε για τέσσερις- και θα απέτρεπε τα παράνομα αντίγραφα. Οι αντιπρόσωποι της μουσικής βιομηχανίας δήλωσαν ότι ήλπισαν να παρουσιάσουν τη μουσική που κωδικοποιήθηκε με τους περιορισμούς SDMI στις αρχές του 2001.

Σήμερα λειτουργούν δικτυακοί τόποι, από τους οποίους μπορείς να αναζητήσεις και να «κατεβάσεις» τραγούδια mp3 με κάποια μικρή χρέωση π.χ. itunes.com

Επίσης, πολλοί νέοι δημιουργοί αλλά και παλαιότεροι προτιμούν την παρουσίαση του έργου τους στο διαδίκτυο π.χ. myspace.com/youmeat6